letters from april

 -

- დაიკარგე? იდექი, სადაც დგახარ და მოვალ.. 

მე მომბეზრდა ფიქრი თქვენზე.

არაფერს მაინც არ ცდილობთ

და რატომ უნდა ვიფიქრო მე,

როცა თქვენ თვითონ, არაფერი გაინტერესებთ.

აი ასე და ამგვარად, გუშინდელი “სოკოების” სიმაღლიდან,

დღეს დილით ყავის სიღრმეში ჩავედი

და რაც დასანახი იყო, ვნახე;

რაც შესასუნთქი იყო, შევისუნთქე;

რაც დასანანი იყო, შემეცოდა;

გუშინ ჩემი სამსახურის ერთ-ერთი ბოლო დღე იყო.

არაფერი საინტერესო.

“Working from home” მითხრა ჩემმა უფროსმა. 

ეს არაფერს ნიშნავს, საერთოდ. 

აი რა უნდა აკეთო სახლიდან, 

როცა barber shop-ების მენეჯერი ხარ, 

არ ვიცი.

ხან იმეილი შევამოწმე, 

ხან სიყვარული შევფიცე google voice-ს.

ყველა თავის ადგილზე იყო,

არავის ეტყობოდა არაფერი.

დილით, 36-ე ქუჩაზე (ბრუკლინის Sunset Park-ის)

სადგურზე სროლა ყოფილა.

შენი მესიჯები დამხვდა:

“ხომ კარგად ხარ?!”

და რომ არ ვიყო?

რომ არ ვიყო ხო რას ამბობ, მოიკლავ თავს!

“კი, მეძინა..”

გვიან მეღვიძება ხოლმე. 

8-ზე ძლივს ავწიე თავი.

მერე ვწევარ და ვიხსენებ გუშინ ღამით რას ვუყურე,

რას ვკითხულობდი, 

რას ვუსმენდი,

ასეთი გაბრუებული რატომ ვარ.

შუადღეს იოგას მივყავი ხელი,

ხელიც და ფეხიც

და შეჭმული ძვლებიც.

კუნთების გაწელვაზე მეტად ნერვები გამეწელა.

არაფერი გამომდის-მეთქი, ვერ ვიტყვი.

მაგრამ მერე გამოსვლაც არის და გამოსვლაც.

მათემატიკასავითაა,

რაღაც პოეზია მაგაშიც არის.

მერე საღამოს სიდნისა და ტრეისის

Krok-ში შევხვდი.

ჩვენ სამს Real Housewives of Carroll Gardens გვქვია.

მე honorary წევრობა მომანიჭეს,

იმიტომ რომ ხანდახან,

როცა სიდნი არ არის ქალაქში და მოგზაურობს,

მის კატასთან (üნისთან) ვრჩები ხოლმე.

ჰოდა მეც ქეროლ გარდენის დიასახლისი გამოვდივარ.

სიდნის სახლს ძალიან კარგი სუნი აქვს.

ფეხით 30 წუთია კროკამდე.

თავიდან ცოტა ვიბნევი ხოლმე. 

მე ფორტ გრინში ვცხოვრობ და

შუაში არის დაუნთაუნ ბრუკლინი,

რომელიც უნდა გადავჭრა.

ამდენი მაღალი შენობა,

ამდენი ხალხი, 

ამდენი მანქანა.. ძალიან მაბნევს.

ჰოდა სანამ სმიტის ქუჩამდე გავალ,

ცოტა დაძაბული ვარ.

სმიტზე გასვლის მერე კი თავი წყალში მგონია.

ჩვენი barber shop-ის ერთ-ერთი shop არის სწორედ smith St-ზე.

ფეხით მოვდიოდი ყოველ ორშაბათს

(ხანდახან სამშაბათსაც კი).

ამიტომ გზა კარგად ვიცი,

მაგრამ სანამ იქამდე მივაღწევ,

მაინც დაძაბული ვარ.

Cobble Hill ერთ-ერთი ყველაზე დარიჩინიანი უბანია,

არც ვანილისაა, არც წიწაკის,

მაგრამ, ლამაზია.

ლამაზი სახლები დგას.

ბრუკლინ ჰაითს ესაზღვრება და მგონი მანდ ცხოვრობენ 

ყველაზე ცნობილი ამერიკელი მსახიობები.

ეხლა ავდგები და დავგუგლავ, 

ვნახოთ ვინ ცხოვრობს მანდ:

ოჰ! თავად ჯეიმს ბონდი,

ბატონი დენიელ კრეიგი და,

კიდევ უფრო მნიშნელოვანი,

მუმიათა შემმუსვრელი ქალი მისი

რეიჩელ ვაისი!

ჩემი თინეიჯერობის სიყვარული,

მადამ ნორა ჯონსი;

მეთ დეიმონი, ადამ დრაივერი და ბიორკი

ბრუკლინ ჰაიტსში განუწესებიათ.

ვინ იცის კიდევ აქ არიან თუ არა ისინი,

პანდემიამ ცხოვრება ძალიან შეცვალა. 

მგონი სჯობს, გავიდე და ყავა პარკში დავლიო.

წავალ.

ამის წერას აქ რა აზრი აქვს.

-

Are you ashamed of me?

Are you charmed?

Are you here only because 

I’m tiny bit better than your

Loneliness.

Would you be here

If you looked better?

If I looked worse?

I bought flowers today,

White as your gaze,

Dying as my patience.

-

ჩემი ხმა თქვენამდე არ აღწევს.

ჩემი ხმა ნიღაბს არ სცდება.

-

მომენატრე,

მოგიყევი.

მოგწერე და სიახლოვედ

დაიფითრა შენი ფრთები.

შუბერტი და მენდელსონი,

ჩვენი ორი ბიჭი,

გამოვიდა ბაღში,

მოუკიდა სიგარეტს,

ჩაისუნთქა გაზაფხულის დილა,

ამოისუნთქა ყავა და სიახლოვე.

მომენატრე,

მოგიყევი.

-

Hi..

I want to tell you about

the New York rain.

It arrives in the evening,

unannounced and unexpected.

Trees bloom into white anticipation.

Lavenders across the street

have accepted my stares with a gentle nod.

People walk,

umbrellas resemble chocolate chip cookies

on cinnamon sticks.

Slow and wide,

heavy snake of night

is slowly sucking the twilight

through the light poles of my street

and bars that open late

close even later.

All my thoughts are of present.

What if this rain sees me better than anyone?

What if this rain loves me better than anyone.

What if this rain is as much of a human as anyone.

art: Carnival by Max Beckmann, 1943

Erich Maria Remarque - “Shadows in Paradise” (A rough translation of the passage from Chapter 5, that is missing in English publication of the book but appears in the original)

The following passage is a bit that does not appear in 1973 translation (by Ralph Manheim, published by A Fawcett Crest Book, Fawcett Publications, Inc. Greenwich, Connecticut), on page 40 (photos below). The missing passage is 3.5 pages long.

However, it appears in the original of the book ("Shatten im Paradies”, Sonderausgabe für den Lingen Verlag, Köln mit Genehmigung des Verlages Droemer Knaur Nachf. München). 

It is interesting how American publication censored Erich Maria Remarque’s writing about Nazi immigrants in New York, and an unsettling story of a Jewish immigrant who faces unease after Holocaust. Again, I must apologize for amateur translation. I am including screenshots of the original German publication.

______________________

“… I loved solitude when I was younger. But I became weary of it as during my years of wandering and being a refugee. The reason of me fearing loneliness wasn’t the fact that I was overwhelmed by dark thoughts and terrible mood. But solitude was dangerous now! If a man is forced to hide constantly, then he needs to be surrounded by people. For people guarantee his anonymity.

I came out in the street and I felt like I was surrounded by thousands of anonymous friends. This wide street had lots of doors, alleys and entries and even better, it was full of people. I could disappear among them with ease!”

***

- We were forced to adopt the mindset of a murderer, - I told Kahn while dining at a pizzeria, - you probably won’t relate. But the rest of us, when they beat us up, we could not respond. How do you think, will we ever forget that?

- Fear of the police will probably always exist, because this fear is natural and it exists in every person. But it’s the single individuals and general society who is to be blamed for it. Once can only space from these mistakes in this country, which was founded by immigrants. They still come to settle here every year in thousands. - Kahn laughed. - America is such a curious country! You only need to answer two questions here to be considered a great person. First question: “Do you love America?” You should answer that it is the greatest country in the world; Second question: “Would you like to become American?” If you say “Yes of course!” They’ll give you a clap on your back and tell you that you’re great!

…..

(Kahn, friend of Robert Ross, the main character and a person who helps him orient himself in New York) 

- New York is an Italian city, but at the same time it’s Spanish, Jewish, Hungarian, Chinese, African and a real German city too.

- You’re saying it’s German?

- Yes, of course! You have to walk along the 86th street and you’ll see shining breweries from Heidelberg, “Hindenburg” cafes, Nazis, German-American sports clubs and teams who sing the song: “Heil dir im Siegerkranz” (“Blessed be your winning crown”). Restaurants here are full of guests who arrive with black-white-red flags (Imperial flag of Germany in 1871-1919), not the black-red-golden flags (the flags of Weimar republic in 1919-1933, new flag of the German Federation).

- They don’t have swastikas then?

- No, they can’t carry them so openly. You’ll meet much worse Germans in here than in Europe. The shadow of sentimentality for their homeland which they had to abandon still follows them, - said Kahn ironically, - so now they listen with great pleasure what is happening in their country, full of patriotism, love of beer and their Führer.

I stared at Kahn.

- What’s wrong?

- Nothing, - said I. - All of that exists here too?

- Americans are noble people and they don’t see this as a serious matter. Same way they don’t see the war as a serious matter. (WWII)

- Yes, like war!

I could not understand it. This country was separated by oceans from other countries during the war. None of the hostile countries shared borders with it. This country hasn’t been bombed or shot at by any other.

- They would start a war when a neighboring, hostile country violates the borders, - said I, - America has no borders with Japan or Germany. This is making the war so surreal. One sees soldiers here but there are no wounded. Are they somewhere outside the country? Do they even exist?

- There are wounded soldiers and ones who fell in battles too.

- All of this seems so surreal and one thinks that nothing is happening.

- But all of that is happening!

I stared at the street and Kahn followed my stare…”

__________________________________

English publication (PDF available)

Original (in German):

Update (May 9th, 2022):

The passage doesn't appear in 2014 paperback edition of the book either.

You'll find scanned copies below.

letters from march

 -

დამიკოცნი ხელებს

თუკი ისევ გნახავ?

შემეჩვევი ისევ

თუ შენთან ვიქნები?

გეყვარები ისევ

თუ მე მაინც

თავგადასავლებზე გაგცვლი?

-

შენი ფრთები 

ჩემს ფრთებზე მძიმეა.

შენი გაფრენა 

ჩემსას აჭარბებს.

სიცოცხლე შენი მეგობარია.

ჩემი კი - სიფრთხილე.

-

We had Paris.

Can we have Vienna?

I’m in New York,

but I will leave soon.

Would you come?

-

I’m coughing blood and sadness out

like they don’t belong in me.

-

I’m afraid that you’re in love

with someone else

who doesn’t resemble me.

Because everyone I’ll ever love

will have to be like you,

feel the way you did.

-

Did you know that

all my favorite films have you?

your smell,

your smile,

the way you talked,

the way you kissed,

the way your body warmed mine,

the way you filled my mouth..

-

My heart only travels to the past.

My mind won’t stop thinking about the future.

And my body gets less and less attractive in present.

I miss you.

-

Today is your 8th birthday

without me.

I wait for this day all year,

so I can just type “joyeux anniversaire”

and send it to the past.

-

You ate kale

and I smoked cigarettes.

You wanted life.

Life wanted you!

People wanted YOU!

I did not share their passion.

-

Take me back to the state of non-being,

back to December

when days were far too long

and night were darker.

Do you remember?

for me December was the month of

disappearance into myself.

Take me back to nothing.

Take me back to December. 

-

Trapped in the same hotel we stayed in, 

could barely find it..

Arrondissement 5?

-

I am silent

because people who will hear me

are made of glass and mirrors.

-

Don’t pay me for time

pay me for patience.

-

Headphones that lay spread on the beds

and chains looked like you -

open legs and hungry for electricity.

-

დიახ, დოლორეს,

ამას გეუბნებოდი ამდენი ხანი!

რატომ არ მისმენ, არ ვიცი.

არ გინდა, ნუ გინდა.

მიმატოვე, წადი.

წახვალ, რატომ ბრუნდები?!

მე შენი ვერაფერი გავიგე.

დოლორეს, ხომ კარგად ხარ?

გიჟი ხომ არ გიჭამიათ?

letters from january

 -

Like I say to myself every morning:

I forgive you.

-

Remember when we went to Tyrol?

Two days only

But I remember it far too well.

We had gin and you read me poems

Of that writer friend of yours

That made me jealous.

And I had more gin then, 

And fucked till I passed out.

That was a film of us. 

-

Your self-importance is my turn off.

My self-doubt is yours.

-

Are you the card?

Are you the knight of the cups then?

-

Taking pills has worked better

Than taking hits.

-

I think about your scent,

Of hair, 

Wet with iild and sweat.

Of lips, 

Moist with my saliva.

Of neck,

Muscled with breath

And red with its lack of one.

Content into me,

Demon of lust.

INTO ME.

-

მე ისეთი კინო მიყვარს,

სულ რომ გინდა გაჩერდეს დრო,

დააკვირდე ყოველ კადრს, 

ჩაიწერო,

დაიმახსოვრო,

მიეჩვიო,

მოიშინაურო.

მაგრამ მსგავსი კინო ბევრი არ არის.

ამიტომ, მე ვიგონებ ხოლმე მას,

ძილის წინ, 

ან ადრე,

გაღვიძებისას.

ან ღამით,

სიჩქარეში,

სანამ ისევ ჩამეძნება.

-

დაიძინეო, რომ გეტყვიან,

უნდა დაიძინო. -

ასე ამბობდა დედაჩემი.

“Eat shit and die.” -

მომაძახა მაწანწალამ.

აი ეხლა რა ვქნა?

-

ჩემი ფეხები არ უნდათ,

რატო მახასიათებენ ისე, 

თითქოს გიჟი ვიყო, 

ან, სულ მცირე, უნამუსო,

ნამუსგარეცხილი,

უსინდისო,

და უცნაური.

ა,

თვითონ არ იციან ნეტა 

რა საინტერესოა ასე ცხოვრება.

ყველაფერი არის გე-ნი-ა-ლუ-რა-დ!

-

მამაშენი რა გვარიაო.

რა გვარია და ყავისფერი-მეთქი.

ეგ როგორო.

როგორ და კარიჩნი-თქო.

-

მე ჩემთვის ვიყავი ოთახში და ვხატავდი

(ვჯღაბნიდი).

მინდოდა, დავწვებოდი, 

მინდოდა, ვიკოტრიალებდი.

არ მყავდა ამ ქალაქში არც გუვერნანტი

და არც მომკითხავი.

მარა მე ვყავდი კი ყველას.

-

რა რისი ტოლია რა ვიცი მე.

ორი ფული როგორ შეედრება ერთმანეთს

(ერთ მანეთს?!).

ორი რიცხვი როგორ იქნება ერთი და იგივე -

ისინი ყველა სხვები არიან.

ყველას მათი ხასიათი აქვს

და თავისი წარმომავლობა, 

გზა, და უნარი.

-

აი წერის უნარი კი არ მოსულა ჯერ.

არ დაბრუნებულა.

მაგრამ, ეგ იცი როგორაა,

აი ციხისძირში

ლიანდაგებზე რომ დგახარ

და ვიბრაციას გრძნობ,

მატარებელი კი არ ჩანს

და არც ხმა გესმის,

მარა აი მაგ ვიბრაციით რო კაიფობ.

ეგაა წერის დაბ-რუ-ნე-ბა.

რაღაც სექსუალურ ლტოლვასავითაა -

ღიტინა.

მოვა, აბა სად წავა.

წერაც მოვა და ისიც, რაზე წერაც გიყვარს.

-

და აბა წერე რაც გინდა, 

რამდენიც გინდა,

ვინ გიყურებს.

სად აინტერესებთ.

არ აინტერესებთ.

წერა განა მათია,

შენია.

ჰოდა წერე რაც გინდა,

რამდენიც გინდა.

-

All my childhood I’ve been fascinated by Vincent.

It’s only now that I’m scared of him.

Because I sort of understand him now.

-

It was not really a heartbreak, was it?

You stayed inside my hips, inside my thighs,

in back back, and licked my vertebrae,

in my head and behind my forehead.

-

I understand far less than you might think

And I care far less than you might understand.

-

my diet is far more simple

thank you imagine:

Cigarette for breakfast

Coffee for lunch

Weed for dinner

-

1 dollar coffee - 

million dollar idea.

-

დაწერ თუ არ დაწერ

რაც იქნება, იქნება.

წაიკითხავს თუ არ წაიკითხავს,

არ გაუჭირდება მიგნება.

ლურჯ ეკრანს თეთრი ანბანით

უყურებს სკოლის რვეული

არ გადაიძრო საბანი

ვინ არის გადარეული!

შემომეჭამა ფიქრები

რას დავწერ, რაღა იქნება 

ვინა ვარ, ან ვინ ვიქნები

გაუჭირდება მიგნება.

დაწერ იმას თუ არ დაწერ

და რაც იქნება, იქნება. 

-

I wish you could take a walk with me, Stina.

7 am and the fog is thicker than misty milk

People walking their dogs to the park that’s always open

Christmas trees, discarded and unneeded, have found temporary shelter on the pavements 

We’re they ever really part of their family

Birds sound like glittering light bulbs 

And grass is still green in backyards of old brownstones, looking proud but tired

The second of January, day of the fates, they say

What you do today will be your destiny for the year

And what you don’t, will never come to be

One more year then, of writing, to you

Their lives were measured by endurance or longevity

We decided we would evaluate our lives with conventional means

We said we were poems in disguise 

And so the men and their pets saw through us and sniffed through us

But being noticed was ever our purpose?

We were only in the game of love and sadness 

-

Birdie birdie on the wall

Who made you into a doll?

Were you scared of the fall?

Was it dark or not at all?

-

რა სევდას დავატარებ ასეთს,

რომ ვერ გამოილია.

რა სევდას შევეჩვიე ასეთს,

რომ არ მიმატოვა.