letters from april

 -

- დაიკარგე? იდექი, სადაც დგახარ და მოვალ.. 

მე მომბეზრდა ფიქრი თქვენზე.

არაფერს მაინც არ ცდილობთ

და რატომ უნდა ვიფიქრო მე,

როცა თქვენ თვითონ, არაფერი გაინტერესებთ.

აი ასე და ამგვარად, გუშინდელი “სოკოების” სიმაღლიდან,

დღეს დილით ყავის სიღრმეში ჩავედი

და რაც დასანახი იყო, ვნახე;

რაც შესასუნთქი იყო, შევისუნთქე;

რაც დასანანი იყო, შემეცოდა;

გუშინ ჩემი სამსახურის ერთ-ერთი ბოლო დღე იყო.

არაფერი საინტერესო.

“Working from home” მითხრა ჩემმა უფროსმა. 

ეს არაფერს ნიშნავს, საერთოდ. 

აი რა უნდა აკეთო სახლიდან, 

როცა barber shop-ების მენეჯერი ხარ, 

არ ვიცი.

ხან იმეილი შევამოწმე, 

ხან სიყვარული შევფიცე google voice-ს.

ყველა თავის ადგილზე იყო,

არავის ეტყობოდა არაფერი.

დილით, 36-ე ქუჩაზე (ბრუკლინის Sunset Park-ის)

სადგურზე სროლა ყოფილა.

შენი მესიჯები დამხვდა:

“ხომ კარგად ხარ?!”

და რომ არ ვიყო?

რომ არ ვიყო ხო რას ამბობ, მოიკლავ თავს!

“კი, მეძინა..”

გვიან მეღვიძება ხოლმე. 

8-ზე ძლივს ავწიე თავი.

მერე ვწევარ და ვიხსენებ გუშინ ღამით რას ვუყურე,

რას ვკითხულობდი, 

რას ვუსმენდი,

ასეთი გაბრუებული რატომ ვარ.

შუადღეს იოგას მივყავი ხელი,

ხელიც და ფეხიც

და შეჭმული ძვლებიც.

კუნთების გაწელვაზე მეტად ნერვები გამეწელა.

არაფერი გამომდის-მეთქი, ვერ ვიტყვი.

მაგრამ მერე გამოსვლაც არის და გამოსვლაც.

მათემატიკასავითაა,

რაღაც პოეზია მაგაშიც არის.

მერე საღამოს სიდნისა და ტრეისის

Krok-ში შევხვდი.

ჩვენ სამს Real Housewives of Carroll Gardens გვქვია.

მე honorary წევრობა მომანიჭეს,

იმიტომ რომ ხანდახან,

როცა სიდნი არ არის ქალაქში და მოგზაურობს,

მის კატასთან (üნისთან) ვრჩები ხოლმე.

ჰოდა მეც ქეროლ გარდენის დიასახლისი გამოვდივარ.

სიდნის სახლს ძალიან კარგი სუნი აქვს.

ფეხით 30 წუთია კროკამდე.

თავიდან ცოტა ვიბნევი ხოლმე. 

მე ფორტ გრინში ვცხოვრობ და

შუაში არის დაუნთაუნ ბრუკლინი,

რომელიც უნდა გადავჭრა.

ამდენი მაღალი შენობა,

ამდენი ხალხი, 

ამდენი მანქანა.. ძალიან მაბნევს.

ჰოდა სანამ სმიტის ქუჩამდე გავალ,

ცოტა დაძაბული ვარ.

სმიტზე გასვლის მერე კი თავი წყალში მგონია.

ჩვენი barber shop-ის ერთ-ერთი shop არის სწორედ smith St-ზე.

ფეხით მოვდიოდი ყოველ ორშაბათს

(ხანდახან სამშაბათსაც კი).

ამიტომ გზა კარგად ვიცი,

მაგრამ სანამ იქამდე მივაღწევ,

მაინც დაძაბული ვარ.

Cobble Hill ერთ-ერთი ყველაზე დარიჩინიანი უბანია,

არც ვანილისაა, არც წიწაკის,

მაგრამ, ლამაზია.

ლამაზი სახლები დგას.

ბრუკლინ ჰაითს ესაზღვრება და მგონი მანდ ცხოვრობენ 

ყველაზე ცნობილი ამერიკელი მსახიობები.

ეხლა ავდგები და დავგუგლავ, 

ვნახოთ ვინ ცხოვრობს მანდ:

ოჰ! თავად ჯეიმს ბონდი,

ბატონი დენიელ კრეიგი და,

კიდევ უფრო მნიშნელოვანი,

მუმიათა შემმუსვრელი ქალი მისი

რეიჩელ ვაისი!

ჩემი თინეიჯერობის სიყვარული,

მადამ ნორა ჯონსი;

მეთ დეიმონი, ადამ დრაივერი და ბიორკი

ბრუკლინ ჰაიტსში განუწესებიათ.

ვინ იცის კიდევ აქ არიან თუ არა ისინი,

პანდემიამ ცხოვრება ძალიან შეცვალა. 

მგონი სჯობს, გავიდე და ყავა პარკში დავლიო.

წავალ.

ამის წერას აქ რა აზრი აქვს.

-

Are you ashamed of me?

Are you charmed?

Are you here only because 

I’m tiny bit better than your

Loneliness.

Would you be here

If you looked better?

If I looked worse?

I bought flowers today,

White as your gaze,

Dying as my patience.

-

ჩემი ხმა თქვენამდე არ აღწევს.

ჩემი ხმა ნიღაბს არ სცდება.

-

მომენატრე,

მოგიყევი.

მოგწერე და სიახლოვედ

დაიფითრა შენი ფრთები.

შუბერტი და მენდელსონი,

ჩვენი ორი ბიჭი,

გამოვიდა ბაღში,

მოუკიდა სიგარეტს,

ჩაისუნთქა გაზაფხულის დილა,

ამოისუნთქა ყავა და სიახლოვე.

მომენატრე,

მოგიყევი.

-

Hi..

I want to tell you about

the New York rain.

It arrives in the evening,

unannounced and unexpected.

Trees bloom into white anticipation.

Lavenders across the street

have accepted my stares with a gentle nod.

People walk,

umbrellas resemble chocolate chip cookies

on cinnamon sticks.

Slow and wide,

heavy snake of night

is slowly sucking the twilight

through the light poles of my street

and bars that open late

close even later.

All my thoughts are of present.

What if this rain sees me better than anyone?

What if this rain loves me better than anyone.

What if this rain is as much of a human as anyone.

art: Carnival by Max Beckmann, 1943

Erich Maria Remarque - “Shadows in Paradise” (A rough translation of the passage from Chapter 5, that is missing in English publication of the book but appears in the original)

The following passage is a bit that does not appear in 1973 translation (by Ralph Manheim, published by A Fawcett Crest Book, Fawcett Publications, Inc. Greenwich, Connecticut), on page 40 (photos below). The missing passage is 3.5 pages long.

However, it appears in the original of the book ("Shatten im Paradies”, Sonderausgabe für den Lingen Verlag, Köln mit Genehmigung des Verlages Droemer Knaur Nachf. München). 

It is interesting how American publication censored Erich Maria Remarque’s writing about Nazi immigrants in New York, and an unsettling story of a Jewish immigrant who faces unease after Holocaust. Again, I must apologize for amateur translation. I am including screenshots of the original German publication.

______________________

“… I loved solitude when I was younger. But I became weary of it as during my years of wandering and being a refugee. The reason of me fearing loneliness wasn’t the fact that I was overwhelmed by dark thoughts and terrible mood. But solitude was dangerous now! If a man is forced to hide constantly, then he needs to be surrounded by people. For people guarantee his anonymity.

I came out in the street and I felt like I was surrounded by thousands of anonymous friends. This wide street had lots of doors, alleys and entries and even better, it was full of people. I could disappear among them with ease!”

***

- We were forced to adopt the mindset of a murderer, - I told Kahn while dining at a pizzeria, - you probably won’t relate. But the rest of us, when they beat us up, we could not respond. How do you think, will we ever forget that?

- Fear of the police will probably always exist, because this fear is natural and it exists in every person. But it’s the single individuals and general society who is to be blamed for it. Once can only space from these mistakes in this country, which was founded by immigrants. They still come to settle here every year in thousands. - Kahn laughed. - America is such a curious country! You only need to answer two questions here to be considered a great person. First question: “Do you love America?” You should answer that it is the greatest country in the world; Second question: “Would you like to become American?” If you say “Yes of course!” They’ll give you a clap on your back and tell you that you’re great!

…..

(Kahn, friend of Robert Ross, the main character and a person who helps him orient himself in New York) 

- New York is an Italian city, but at the same time it’s Spanish, Jewish, Hungarian, Chinese, African and a real German city too.

- You’re saying it’s German?

- Yes, of course! You have to walk along the 86th street and you’ll see shining breweries from Heidelberg, “Hindenburg” cafes, Nazis, German-American sports clubs and teams who sing the song: “Heil dir im Siegerkranz” (“Blessed be your winning crown”). Restaurants here are full of guests who arrive with black-white-red flags (Imperial flag of Germany in 1871-1919), not the black-red-golden flags (the flags of Weimar republic in 1919-1933, new flag of the German Federation).

- They don’t have swastikas then?

- No, they can’t carry them so openly. You’ll meet much worse Germans in here than in Europe. The shadow of sentimentality for their homeland which they had to abandon still follows them, - said Kahn ironically, - so now they listen with great pleasure what is happening in their country, full of patriotism, love of beer and their Führer.

I stared at Kahn.

- What’s wrong?

- Nothing, - said I. - All of that exists here too?

- Americans are noble people and they don’t see this as a serious matter. Same way they don’t see the war as a serious matter. (WWII)

- Yes, like war!

I could not understand it. This country was separated by oceans from other countries during the war. None of the hostile countries shared borders with it. This country hasn’t been bombed or shot at by any other.

- They would start a war when a neighboring, hostile country violates the borders, - said I, - America has no borders with Japan or Germany. This is making the war so surreal. One sees soldiers here but there are no wounded. Are they somewhere outside the country? Do they even exist?

- There are wounded soldiers and ones who fell in battles too.

- All of this seems so surreal and one thinks that nothing is happening.

- But all of that is happening!

I stared at the street and Kahn followed my stare…”

__________________________________

English publication (PDF available)

Original (in German):

Update (May 9th, 2022):

The passage doesn't appear in 2014 paperback edition of the book either.

You'll find scanned copies below.