საღამოს 10 საათის შემდეგ ნელ-ნელა მიწყდება ხოლმე ჩვენი კორპუსის ეზოში ბავშვების ხმა. მერე, იმ რაღაც გადახურულში იკრიბებიან ბიჭები და მაგათი ხმა გესმის, სანამ არ ჩაგეძინება. მე, წესით 10-მდე მეძინება და, რა თქმა უნდა, ჩვენი ეზოს ყველა ბავშვი, ჩემი აზრით, ტუტუცი და უტიფარია. მშობლების ჩახლეწილი "ლევანიკოოოოოო", "საბააა, ამოდიიიიი" და "ანააა, ლაშა შენთანაააა?" ყელშია და გულწრფელად ვამბობ, მაგრად გაუმართლათ, ბოროტი სულების გამოძახება ჯერ რომ ვერ დავამუღამე.
დილით გარეცხილი ერთი ზომით დიდი, ცისფერღილებიანი თეთრი პერანგი დილითვე შრება. ჰოდა ვფიქრობ, რომ ზუსტად მაგიტომ მიყვარს ზაფხული, მალე რომ შრება ყველაფერი. მაგრამ დამშეული, სქელტრაკა და ბანჯგვლიანი კოღოები არასხოდებენ ამ სიყვარულს. არ მეგონა და მგონი მართლა გავიზარდე. სამსახურში მივდივარ. ახალი ჰობი მაქვს: სულ "ნაუშნიკები" მიკეთია, მაგრამ არაფერს ვუსმენ. გონებით წარმოვიდგენ, რომ ეხლა რაღაც მუსიკას უკრავს ბებერი აიპოდი და მერე, ისევ გონებით, წარმატებით ვრთავ ამ მუსიკას. მერე სხვა მუსიკა იწყება. რახმანინოვს ემინემი მოსდევს, ემინემს - "Doubt"-ის საუნდტრეკები...
მარშუტკიდან ოპერასთან ჩამოვდივარ და მომდევნო 3 გაჩერებას სწრაფი ნაბიჯით ვფარავ. წარმოსახვითი მუსიკა რეალურ ნაუშნიკებში - "pour some sugar on meee". მერე ოფისი, დამოუკიდებლობის დღის სამზადისი, გასეირნება Entree-ში, დაბრეცილი შენობები ასათიანზე, გამსკდარი მილი დადიანზე და მიყრუებული სადარბაზოები ტაბიძეზე. What a life, man! What a LIFE!
რეჟისორი: გურამ ღონღაძე
ავტორი: ალექს ჩიღვინაძე
მხატვარი: ნუცა ნინო ჭყონია და ავთო მოდებაძე
მთავარ როლში: ნინო კასრაძე
როლებში: მაგდა ლებანიძე (შემოკლებით "ლებანიძე"), სალომე მაისაშვილი (შემოკლებით "მაისაშვილი") და პაატა ინაური (შემოკლებით "ინაური")
პოსტ-აპოკალიპტური ენციკლოპედიაში ადამიანის შესახებ ვკითხულობთ: "სიცოცხლეს, სიცოცხლის განმავლობაში, მარტო ერთხელ იწყებს ადამიანი. სამაგიეროდ ცხოვრებას, სიცოცხლის განმავლობაში, რამდენჯერმე ცდილობს. სწორედ ამიტომ, მას შემდეგ, რაც ვირთაგვებმა დაიმორჩილეს კაცობრიობა, ადამიანთა რასას კიდევ ერთხელ მიეცა შესაძლებლობა თავიდან დაეწყო ცხოვრება. ანუ, გაეგრძელებინა სახეცვლილი სიცოცხლე ახალი პოლიტიკური სისტემის პირობებში. ვირთაგვები გრგვინავენ. რევოლუცია ხვრინავს!"
ნატა ძველ დივანზეა წამოწოლილი, ტელევიზორს უყურებს და "მხეცს" უღრიტინებს ხანდახან. მერე კარებზე აკაკუნებენ. ნატას ბავშვი გაჰყავს და საკეტს ისე გადაატრიალებს, რომ არც აინტერესებს ვინ მოვიდა. ნატა მარინა რევიას რძალია, ანუ შვილის ცოლი. შვილს შოთა ჰქვიან. შვილის დას, ნათია. ნათია მეორე შვილია. მარინა რევია სახლში ციხიდან 15 წლის შემდეგ ბრუნდება. არავინ ელის. ელის კი არა, ზოგმა მათგანმა საერთოდ არ იცის მისი არსებობის შესახებ, ზოგს კიდია, ზოგს აღიზიანებს, ზოგს ენატრება, ზოგს ეუხერხულება, ზოგს აშინებს. მოკლედ, დედას მარტო ის ეძახის, ვინც მისი შვილი არაა. მარინას კი ახალი ცხოვრება უნდა, ძველის მაგივრად.
საუკეთესო პიესაა. ჩიღვინაძე, ყოჩაღ! თავისუფალი, რთული და უშუალოდ ბუნებრივი, არსებობასავით. არარსებობასავით კანონზომიერიც. მაგიდის გადასაფარებელზე უფრო კოპლებიანი და აი ისეთი, რომ ცდილობ ციტატები დაიმახსოვრო, მაგრამ მერე გენანება გონების მეხსიერებაზე დახარჯვა და ისევ მაისაშვილის მწვანე კედებს აშტერდები. სულელური ორიგინალობის მოთხოვნილებებს რომ თავი დავანებოთ, იცი როგორი პიესაა, აი, ცხოვრებისნაირი რა. ზუსტად ცხოვრებისნაირი! ხანდახან გეცინება, ხანდახან არ იცი რა უნდა ქნა, ხან წინ გადაიწევი, ხან სკამზე გაშხლართული ფეხის თითების დატკაცუნებას ცდილობ, ხან საკუთარ თავს უყურებ ზემოდან და ხან მსახიობების ტრუსებს წარმოიდგენ. მარცხენა წარბს შეკრული მუშტის ქინძისთავა-ძვლებით იფხან და ხვდები როგორი წარმოსახვითია ყველაფერი. აი, ეს სენაც, ეს ადამიანებიც, ეს სიტუაციაც და ცდილობ საკუთარ თავის დარწმუნებას, რომ ეს მხოლოდ სპექტაკლია რა, რეალურად მართლა ეგრე კი არ ხდება ხოლმე. ეგ ამბავი მართალი რო იყოს მთელი 2 დღის განმავლობაში ტუალეტში არავინ შევიდოდა? ან თევზებს მეორედაც აჭმევდნენ. ხოდა გამოგიჭირე რა. შვილებიც მოგონილია, ის ფარფლებიანი რევიაც და ის ბარძაყმოსილი ნატაც. და მაინც, სკამს მიკრული უყურებ და ხვდები რო ეგ შენი უღიმღამო ფათი-ფუთიც ტრუხაა. შეიძლება გაგეცინა, მარა სასაცილო არ იყო რა. სპექტაკლი მარტო სპექტაკლი არაა და ცხოვრებაში ეგრეც ხდება. მართლა ხდება. და აი მაშინ დაგენძრა, იმიტო რო გეშინია და შიში მაგარი თესლი რამეა, სუნთქვას გიჭრის, დროს გირევს, ხანდახან გეფსია და მაგასაც ვერ ხვდები. რავი აბა, მე ორჯერ დავაფიქსირე რო სოლოლაკის სახლებივით პირდაღებული ვიჯექი და მაშინვე დავმუწე. კიდე კარგი, "ბეჩავი" არაა, თორე მაგ დაღებულ პირში საიდან რა მოგხვდება არ იცი.
კასრაძე. ანუ მარიკა რევია,
გადარეულია და გადასარევია.
ვაფშე, კასრაძეს რო ვუყურებ მახსენდება ერთ-ერთი ბებიაჩემთაგანის სიტყვები ზოროს ნიღაბს რო ვუყურებდით. კეტრინ ზეტა ჯონსზე ამბობდა: ქალი თუ იქნები, ასეთი უნდა იყოო. ნუ, ქალი ვერ ვიქნები, მარა აი თუ იქნები, კასრაძისნაირი უნდა იყო. ქალი კი არა გიჟია! აი რო ცეკვავს, ვიღაცებს ეცინებოდათ და მე მინდოდა ასჯერ მაინც მენახა ეგ მომენტი. რო ვუყურებდი ვფიქრობდი, ნეტა თუ იციან ამისმა მეგობრებმა და ოჯახის წევრებმა რა ბედნიერები არიან-მეთქი. აი, ხო არიან ტიპები მანქანებს რო აგროვებენ, ან ფულს, ან ნაშებს, ან რავი, წიგნებს, თუნდაც. მე ეგრე ადამიანებს შევაგროვებდი და კასრაძე იქნებოდა კოლექციის ბირთვი. ნუ, პრინციპში, მაგას ეხლა მონობას ეძახიან და აკრძალულია. დაჟე ტრეფიკინგიც კრიმინალად ითვლება. მოკლედ, პირღია ზუსტად კასრაძეს ვუყურებდი, ხანდახან ისეთი კომიკურია, მოხუცი ინდიელი კაცივით. ხანდახან კი ისეთი ძლიერი... ბეტმენზე ძლიერი! ჰოდა კიდევ, ეგეთ ქალზე ფილმი უნდა გადაიღო, აი პროსტა რო მოდიოდეს ქუჩაში, პროსტა მოდიოდეს, მეტი არაფერი. და რამე მელოდია. ეგეთი ქალები მელოდიის გარეშე არსად დადიან. მუსიკა დასდევთ ხოლმე, ძილიდან ამოყოლილი.
ინაური. ანუ შოთა. თავიდან რო ამბობენ, შოთა არ მუშაობსო, გგონია მაგარი პოხუისტი როჟაა, გოგო დაითრია, იმ გოგომ მოილოგინა და მაგარი შვილი მისცა. და ეხლა უბანში ტიპობს რა, დის ხარჯზე. მარა არაა ეგეთი. რაღაც, აი კი არ მუშაობს და არც მანქანა ან ლეპტოპი მარა, კაი როჟაა რა. ინაური ხან 45-ის გგონია, სიჩუმით გაჟღენთილი, მძიმე პაუზების მსგავსად. ხან კიდე პატარა ბიჭია, 7 წლის ან 8-ს, აი დედა რო უყვართ მარა თან რო იციან რო ეგრე ყველას დასანახად არ უნდა უყვარდეთ და ვერ ხვდებიან რატო, საშხაპეში წყალს რო მოუშვებენ და თვითონ კუთხეში ატუზულან და ვითომ არ ესმით. კატლეტებიდან ერთით ნაკლებს რო შეჭამენ, ეგებ დედას კიდე მოუნდესო. ეგეთები არ ვართ? შოთა: ცოლისთვის შეუმდგარი ქმარი, დისთვის - უმცროსი ძმა, დედისთვის - უცნობი შვილი. შოთასთვის ცოლი - პოხუისტი დედა, შოთასთვის დედა - ძველი ნაცნობი, შოთასთვის და - დედა. ინაური ზომიერია, როგორც ყოველთვის. ხანდახან ისე ზომიერი, რომ გგონია, რაღაც ავიწყდება, წინადადება გამორჩა ან სიტყვა დააკლოო. მაგრამ, აბა წარმოგიდგენიათ ინაური ჩიტირეკიულ როლში? ენციკლოპედიაში სწერია: "ქორი მტაცებელი ფრინველია. ქორი არა ჰგავს თუთიყუშს."
მაისაშვილი, ჰოი მაისაშვილი! ანუ ნათია. ნათია ვაფშე რა სახელია. ნათია, მაია, იოლანდა და პოკაჰონტასი. (კურკიან ხილს არ შეგატანინებენ). ნათია იცი როგორი ტიპია, აი გულადი გოგოები რო არიან, მაგარი ძვლებით და მძიმე თმით. ნათია გოგოსავით ცეკვავს, ბიჭივით დადის და კაცივით ჭამს. მაისაშვილი ისეთი მკვეთრია, ისეთი ამაყი და კარგი. ხანდახან, როცა სხვებს უსმენ და გეცინება, მერე უცებ ჩნდება მაისაშვილი და ხვდები, რა იდიოტი იყავი, როცა იცინოდი. ენციკოპედია გვაფრთხილებს: "სახლეჩი ატამი 20 თეთრით ძვირია."
ლებანიძე. ანუ ნატა. უკვე თვეებია ლებანიძეს ველოდები, და მნიშვნელობა არ აქვს ნატა იქნება, ნათია, მაია, იოლანდა თუ პოკაჰონტასი. ამ ტალღასავით გოგოს შეუძლია ნებისმიერი რამ იყოს. და გაცილებით, გაცილებით (!) დიდ როლებს იმსახურებს. მგონი, ადრეც დავწერე მარა აი ლებანიძე პროსტა რო დასვათ და არაფერი არ მისცეთ, აი პროსტა რო ილაპარაკოს, მაგის სანახავადაც მოვალთ, ზედიზედ ორჯერ, სამჯერ, ოთხჯერ. ნატაზე აბა რა ვთქვა, ერთი ცუღლუტი გოგოა რა, კაი ხელბურთელი ალბათ არა, არც კაი დედა, მარა კაი მანდატური დადგებოდა მაგისგან. მაგიდაზე ცეკვისას მართლა არ იცი რა ნახა შოთაში. მარა შოთაც კაი ტიპია და... ნატა გამომწვევად სიმართლის თქმა რომ უყვართ ეგეთი ვინმეა. ლებანიძე უცნაურია. მწერი რომ ყოფილიყო, ალბათ მაროკოული უდაბნოს კრაზანა იქნებოდა, რომ არ არსებობენ ზუსტად ისეთი. მათ შესახებ ენციკლოპედია ამბობს: "მაროკოული უდაბნოს კრაზანები არ არსებობენ."
პიესის მთავარი თემაა ერთი სიცოცხლის მრავალი ცხოვრება. 15 ნაცრისფერი წლის შემდეგ დედა სიცოცხლისთვის ფერების დაბრუნებას წითელი ხავერდის ფოტო-ალბომით ცდილობს. მაგრამ ზოგჯერ ახალი ცხოვრებაც ისეთივე უსუსურია, როგორც პატარა, რუხი სხეული, ყელზე წითელი ლენტით. და ცნობიერება, დამნაშავეებთან ერთად, უბრალო ადამიანებსაც სჯის, ხანდახან.
ღონღაძეზე რა ვთქვა. სპექტაკლის ბოლოს სწრაფი ნაბიჯით მოვდიოდი სახლში. რაც შეიძლება დიდ ნაბიჯებს ვდგამდი. ყურებში ნაუშნიკების გაკეთებაც დამავიწყდა. მარშუტკაშიც არავის ვუსმენდი. ფრაგმენტებად იშლება სპექტაკლი ჩემს მეხსიერებასა და გონებაში. მეხსიერება - ქრონოლოგიური თანმიმდევრობის მარტივი ძაფებით ცდილობს მთლიანობა შეინარჩუნოს, გონება - ხვლიკივით სრიალებს სპექტაკლის სხვადასხვა სისქის ფირფიტებზე და სველი თათებით მიექაჩება გასაცნობიერებელ ტუტეს ხსნარში. და თუ ეს იყო შენი მიზანი, მაშინ -
არავინ ჩანდა კაცების გარდა
და როცა აღარ ციოდა გარეთ
ბიჭი გაჩერდა გაცვეთილ კართან
და აახია ფარფლები კარებს.
