ვატერ(პო)ლოო და "ოლიმპიური თამაშები"

თაროსთან ფრთხილად მიცოცდა სურო.
წიგნები ისხდნენ, როგორც ბავშვები.
და მე არ მინდა რომ დაასრულო
ის, რასაც შვები, და თან არ შვები,
ის, ვინც არა ხარ, და არც იქნები,
ის, რაც მძინარეს ერთხელ წამოგცდა.
და ბავშვებივით ისხდნენ წიგნები,
როცა აცოცდა სურო თაროსთან.

- ღადაობ, შჩმა?! რა არის ეს? (ალტერ ეგო)

ყურსასმენების გახსნას თვალების გაუხელად ვცდილობ. FUF, დილა! ჯანდაბა! წყეული მზე! მწყურია! წინასწარ ვიცი რომ ადრეა, მაგრამ სანამ ეს აბურდული ნაწლავები გაიხსნება ვერ მოვისვენებ. და როცა გაიხსნება, უკვე იმდენად გამოფხიზლებული ვიქნები, რომ ვერ დავიძინებ. გუშინ 3-ზე მოვედი და ვამაყობ ამით. კარგია, როცა 3-მდე ადგილ-სამყოფელი გაქვს (სადმე), გარდა სახლისა.
- კაი 1 (ა.ე.).

საათის ისრის საპირისპირო მიმართულებით ვითვლი: ნახევრად ტკბილი წითელი, ტეკილა და ლიმონი, რაღაც რაღაცის წვენში, რაღაც ლიმონის წვენით, რაღაც ვაშლის წვენით და დარიჩინით.
- კარგი, ვსიო (ა.ე.).

ხანდახან ვფიქრობ, ძალიან გამიმართლა, ადამიანი რომ ვარ და არა ძაღლი. ღრენისგან გაჩენილ ნაოჭებს ადამიანებს უფრო მარტივად გაუსწორებენ ბოტოქსით, ვიდრე-ძაღლებს.
- გავარტყი ძაღლებს (ა.ე.).

"ოლიმპიური თამაშები"

სამეფო უბნის თეატრი და თემურ ჩხეიძის სახელოსნო
ალექს ჩიღვინაძის პიესა, "ოლიმპიური თამაშები"
რეჟისორი: თათა პოპიაშვილი
მხატვრები: ნინო ნუცა ჭყონია, ავთო მოდებაძე (გოგი მესხიშვილის დიზაინის სკოლა)
მუსიკალური გაფორმება: მუვა მარგიშვილი
მონაწილეობენ: კატო კალატოზიშვილი, ეკა ჩხეიძე, ქეთა შათირიშვილი, გიორგი შარვაშიძე, გაგა შიშინაშვილი.

პრემიერა გავმაზე. სადღაც ჰაერში, ატლანტის ოკეანის თავზე, კრეტინმა სტიუარდესამ იდაყვი გამკრა. გამეღვიძა და გამახსენდა, რომ რამდენიმე დღეში, როცა მე ვინ იცის სად ვიქნებოდი, დედამიწის ერთ ადგილას, ერთ ქუჩაზე, ერთ თეატრში ზუსტად გაიმართება ახალი სპექტაკლის პრემიერა. და თუ რამეზე მწყდებოდა გული, ეს სპექტაკლის პრემიერის გამაზვა იყო.

დღეს სრულიად შემთხვევით გადაწყდა ჩემი წასვლა. "პრავის თეორიიდან" 23 წუთით ადრე გამოგვიშვეს და სახლში წასვლა დამეზარა. მნიშვნელოვანი ადამიანის სახით ჩავიარე ბელინსკი, მერე კოსტავა და გადავწყვიტე, თუ მომდევნო ერთი წუთის განმავლობაში უფრო მეტი გოგო შემხვდებოდა, ვიდრე - ბიჭი, წავიდოდი "ოლიმპიურ თამაშებზე". ბილეთები დარჩენილი იყო. შევედი. დავჯექი და ცხვირი ტელეფონში ჩავრგე. facebook-ზე რამდენიმე საათის წინ დაპოსტილი სულელური ვიდეოს კომენტარები იყო. მეილზე ვიღაც მწერდა ორშაბათ დილით, 9-ზე მეცლებაო. (დავიკიდე, ვითომ შაბათ-კვირას მეილს არ ვამოწმებ.) ინსტაგრამზე ძველ dubsmash-ებს ჩავყევი. მერე ვიღაც გოგოებმა მკითხეს შესასველი საიდან არისო. აქედან-მეთქი. შეიძლებაო? ჯერ არა-მეთქი. რატომო? ვარჯიშობენ-მეთქი.
- მაგას "რეპეტიცია" ქვია, დებილო (ა.ე.)!

ჩხეიძემ, ალბათ, 20 წუთის მერე დაიწყო საუბარი. მაგრამ, დანარჩენი 60 წუთი ენა არ გაუჩერებია. ეჰ, დეა დეა. შუა სპექტაკლში ტვინში მარტყამს: ამას მედეა-იაზონი იმიტო ევასება, თავისმა სირმა ტეხასელმა (ალექსი, თუ მსგავსი) რო მიატოვა-მეთქი, ალბათ. უეჭველი ეგაა. იმასაც მედეა ერქვა, ესეც მედეაა. დეა მედეაა? ზუსტად ეგეთი ყავიჭამია ქალები მართავენ საჯარო სამსახურებში უმნიშვნელო დეპარტამენტებს. პრიალა ტყავის ჩანთა. ბოტები. მერე ქუსლებზე. "ყველაფერი-კარგადაა,-სიცოცხლე", "გაიხარე,-დედი,-მადლობა" ქალები არიან ზუსტად, ცოტა სტრესი და დაუნიან ბავშვებზე მოჩვენებით კორექტულობას რო მაშინვე კარგავენ. ეგეთებს, უნდა უყურო კარგად და რო შებრუნდებიან უკნიდან, ყურის ბიბილოზე უნდა უკბინო, "ვაიმე!-შე-ვირიშვილო-ყ*ეოდ" რო გადაიქცნენ. და მერე სახეში უნდა შესცინო: "გეტკინათ, დეა დეიდა? არ ვიცი რამ მომიარა პირდაპირ". ჩხეიძე მშვენიერია, ბუნებრივი, წელგამართულ-მოსუნსულე და დაბნეული. და განსაკუთრებით მაშინ მოგწონს, როცა სხვებს ტისკავს შათირიშვილი, ეს კიდე ფეხებს ათამაშებს მაგიდის ქვეშ.

შარვაშიძე, მისი წითელი წინდები, ტყავის ქურთუკი და ნევეძიმკები "ჰგლეჯამს". მარტო მაგიტო კი არა, კალიის გამოც. "უკაცრავად და, თქვენ შიგ ხო არა გაქვთ", ზუსტად ისე, როგორც საჭიროა. ყველას ყველაფერზე რო ეღადავებიან ტიპები ხო იცით? აი ეგეთი, მერე უცებ რო დაატორმუზებს და სერიოზულს შეუშვებს ხვდები რო ეე... წლების წინ ძაღლივით აწკმუტუნებული ეხლა პატრონის გოგოსა "ჰყვაროფს" და თან უტყდება, პატრონი რო ვერ ცნობს. ბიბლიას კიდე არაუშავს, შანდლებით უფრო მეტის "გაფუჭება" შეიძლება. ხოდა ღადაობს რა, სხვა რა გზაა. შარვაშიძე რო ლაპარაკობს, ზურგიდანაც რო უყურებდე მიხვდები როდის იღიმის და როდის არა.

შათირიშვილი. რაღა ქეთა და რაღა ჯესიკა ჩასტეინი, Zero dark thirty-ში (იმიჯის პონტში). შათირიშვილის ხმა პირველად დინამიკებიდან მესმის, მაგრამ ზუსტად ვხვდები რო შათირიშვილია (აი, რატომ არის კარგი ერთი და იმავე სპექტაკლის 3-4-ჯერ ნახვა, ხმებით და სუნთქვით ცნობ მსახიობებს). ეგეც მაგრა უბერავს. ინტერნშიპი ამერიკაში ვის არ ქონია, პროსტა ეხლა რა შუაში იყო. და ვაფშე, ვინ ვის დაკითხვაზეა... პარადი ჩხეიძეს მიჰყავს მაინც. შათირიშვილს ყველაზე მკვეთრი ტაში ამ სპექტაკლში. მისი ყველა მოძრაობა იმდენად კარგია, ყველა წინადადება სწორი... ამიტომაც, ყველაზე მკვეთრი ტაში!

შიშინაშვილზე დარბაზს აბოდებს მგონი. ყველაზე მეტჯერ მისი პერსონაჟის სახელი ახსენეს და მაინც ვერ დავიმახსოვრე (ბაჩო, ან დაჩი, ან თემო, ან დათო, ეგ ყველა ერთნაირია ჩემთვის). გრიფირება თუ რაღაც რო არ აღირსეს, ეგ მახსოვს. არის მომენტები, როცა გულწრფელად გეცოდება. ნინისნაირი სტუდენტი რო ყავდა მაგიტო და არა შვილის გამო. შვილი საცოდავს კი არ ხდის, აკეთილშობილებს ეგეთ ადამიანს. გაგას რაღაც უცნაური სტილი აქვს ზოგადად, რამდენიმე სპექტაკლში, სადაც არ მინახავს, თითქოს დიდად არ განსხვავდებიან მისი პერსონაჟები, მაგრამ, მის ადგილას სხვა მსახიობის მიერ შესრულებულ იგივე როლს რო მომკლა ვერ წარმოვიდგენ. ალბათ, ერთადერთი მსახიობია, რომელიც თამაშისას საკუთარი თავით არ ტკბება, უბრალოდ თამაშობს რა. და ვაფშე, კაი როჟაა.

კალატოზიშვილის ფანკლუბზე საუბრობენ ადამიანები. ეგ ისე, ზოგადად, რომ იცოდეთ. ნინი ზუსტად ის ტიპია, მომენტებში "I'm every woman, it's only meee" რო შეუშვას, მაინც რო დაეთანხმები. ხანდახან ისე თამაშობს კატო, გგონია კატო აღარაა და მერე გეშინია, ვინ იცის კატოსაც თამაშობს და სინამდვილეში ვამპირია. გასაგებია, რომ "ახალგაზრდა გოგონას" უტყდება წამლები და ფსიქოლოგები, გავიგეთ. კიდე, ისიც გასაგებია დედის დაქალი რო აგიყვანს სამსახურში და რო გგონია, მაინც კონკურსით მოხვდი. ისე, გავარტყი ვაფშე ყველა კონკურსს და ყველა საჯარო დაწესებულებას. მაგრამ აი ამ უმნიშვნელო ნიშნების მერე, კალატოზიშვილი ჰყვება ახალგათხოვილი გოგოს შესახებ, აფეთქებისას ხელი რომ დაკარგა. აი ეგ არის კატო. სხვა ვის შეუძლია მოყვეს ეგეთი რამ და არ გაგეცინოს? კალატოზიშვილი, როგორც ყოველთვის, ისეთია, ყველაზე იდიოტურ სპექტაკლს, მაინც ნახვის ღირსად რომ გახდის.

მე პირადად მენატრება ლებანიძე! ლებანიძე რამე მძიმე, ცენტრალური და კარგი როლით რა. ნიხვადკა მაქვს და ნუ მიტეხავთ.

გელოდებით.
-წადი, შენი... (ა.ე.)

სპექტაკლი სულ რაღაც 70 წუთამდე გრძელდება. მოკლეა და საინტერესო. რეკომენდირებულია არამოჭყვიტინე თინეიჯერებისთვისაც, მენსტრუალური ციკლის გარდა თვის სხვა ნებისმიერ "პერიოდში".


ავიღებ პრავას და აღარ დავლევ,
თუ მწიფე მარწყვი შემოვა მალე.
- nailed it. (ა.ე.)