... "ტროელი ქალები" გაკვირდებიან

როცა გიყურებენ, რას ფიქრობენ? როცა გაკვირდებიან? აი, ზიხარ შენთვის, გგონია, რომ როგორც იქნა მიაღწიე იმას, რაც გინდოდა: ხარ, მაგრამ ვერ გხედავენ. და უცებ ჩერდება შენ წინ ლებანიძე, გუყურებს და გამჩნევს. თავიდან მეც ვუყურებდი (უზრდელობაა, რომ არ შეხედოო). მერე, სხვას გადავხედე, იმ იმედით, რომ ისიც გაიხედავდა. ვგრძნობ, რომ არ იძვრის. მეც დავიძაბე რა, და ერთი ხელის თითები უფრო მაგრად ჩააფრინდნენ მეორე ხელის თითებს. მერე, მაჯას. "გამიღიმე! თვალებში მიყურე!"

ისევ მიყურებდა. მივხვდი. ესეც მაგათი ხრიკია, ხრიკი და ხერხი, გიყურებენ, რომ რამე გაგრძნობინონ, რამე, ანუ: მეტი დრამა, მეტი სიმძაფრე, ყველაფერი იმაზე მეტი, ვიდრე - აქამდე. ყველაფერი დიდი სიყალბეა რა! ან სულაც არა. გადავწყვიტე მეც შევხედო. თან მეშინია, არ გამეღიმოს-მეთქი. არ მეღიმება. სამაგიეროდ ვხვდები როგორ ამოდის ჩემს თავის ქალაში პატარა არხებით სისხლი. მერე იმაზე ვფიქრობ, გულის ცემა ამიჩქარდა თუ არა. მახსენდება ისევ მარჯვენა ხელის თითები, მარცხენა ხელის თითებს რომ ახრჩობენ. გადამაქვს მაჯაზე.

(როცა ათის ვიყავი, ერთმა ექიმმა მითხრა, შუა სამ თითს თუ დაადებ მაჯას, პულსს ყოველთვის შუა თითი იპოვისო.)

ისინი აგრძელებენ ლაპაკარს. მე ვეძებ პულსს. ვიპოვე და ჩვეულებრივია. ანუ, სწორად გაზომვა არც ვიცოდი. საერთოდაც, მარტო მაშინ მახსენდება პულსი, როცა მგონია, რომ გული უფრო სწრაფად მუშაობს, ვიდრე - ჩვეულებრივ შემთხვევაში. ამიტომ, ეს „ჩვეულებრივი პულსი“ სულ არ ვიცი რა არის. შესაბამისად, სწრაფ პულსს ვერაფერს ვადარებ და დაძაბულ მაჯაზე ორ დრეკად ძვალს შორის ვცდილობ შესაფერისი თავშესაფრის პოვნას.

ლებანიძე ისევ მიყურებს. გვარი დავიმახსოვრე.

ყველა კუნთის არსებობა სრულიად აშკარაა. ვგრძნობ საკუთარ ზურგს, რამდენიმე მალას. მალებს შორის სიცარიელეს. სიცარიელეზე მახსენდება ჩემი უჯრედების სიმკვრივის ხარისხი და ატომებს შორის სივრცე. ისევ იმ აზრზე ვარ, რომ ღმერთი მე თვითონ ვარ და სხვა ყველა და ყველაფერი ჩემი წარმოსახვის ნაყოფია. ობიექტურ რეალობაში არ არსებობს სხვა არაფერი. ჩემი არსებობა კი, ალბათ, იმდენად უცნაური იყო, რომ იძულებული გავხდი ჩემი მსგავსი სხვა არსებებიც გამომეგონა. ფანტაზიას არ აქვს საზღვარი? აქვს, რა თქმა უნდა.

და თუ არ გჯერა, მაშინ წარმოიდგინე სრულიად ახალი ფერი.

აბა?!

ლებანიძე მიყურებს. მეც ვუყურებ. უკვე აღარ აქვს მნიშვნელობა ის რას ხედავს, როგორს მხედავს. ყველა სხვა მაინც მე ვარ. მგონი ქვედა ტუჩს ვიკვნეტ. სხვა რომ მიყურებდეს, იფიქრებდა სიცილის შეკავებას ცდილობსო. ამიტომაც აღარ ვიკვნეტ. უბრალოდ ვაკვირდები ლებანიძის თვალის გუგებს და მარჯვენა საფეთქელს. ნეტა, მაკიაჟი არ ჰქონოდა. ერთ-ერთ სცენაში, როცა 4-ჯერ შეასხეს კახიძეს წყალი სახეში, თითქმის სულ მოშორდა მაკიაჟი და გაცილებით ლამაზი იყო. ლამაზი, ანუ ბუნებრივი.

ჰოდა, ნეტა ლებანიძისთვის შეესხათ წყალი.

როცა გიყურებენ, რას ხედავენ? შეიძლება სულ არ გიყურებს, თვალებში. ალბათ, წარბებზე. მსახიობები თვალთმაქცები ხართ. შეიძლება მართლა არ მიყურებს. და მე გგონია რომ მიყურებს და მრცხვენია, იმიტომ, რომ არავის შემოუხედავს ჩემთვის ამდენი ხანი. ჩემზე გაცილებით საინტერესო პერსონაჟები დადიან გარშემო. გაცილებით ლამაზი ადამიანები გამოვიგონე, ზუსტად იმიტომ, რომ არავის შემოეხედა.

და მაინც, მაინტერესებს რას ხედავს, ან თუ ხედავს რამეს. როგორ აღიქვამს, ან არის თუ არა მისი ფუნქცია აღქმა. არც ის მახსოვს როდის გამოვიგონე ლებანიძე. არადა, თუ მართლაც ღმერთი ვარ, უნდა მახსოვდეს. პრინციპში, ჩემი სამყაროა და „უნდა“ თუ „არ უნდა“ ჩემი გადასაწყვეტია. (მუდმივად მჭირდება იმის შეხსენება, რომ თავისუფალი ვარ.)

სხვები ლაპარაკობენ. ლებანიძე მიყურებს და თვალები უცრემლიანდება. წესით, იმიტომ, რომ სხვები რასაც ლაპარაკობენ, მძიმეა. თუმცა, შეიძლება იმიტომ, რომ ამდენი ხანი მიყურებს თვალდაუხამხამებლად. "თავს აღარა ჰგავს!"

მგონი ისევ ტუჩს ვიკვნეტ. შევწყვიტე.

მარჯვენა ხელის თითები მარცხენას მაჯას ათეთრებენ.

ვაცნობიერებ საინტერესო ფაქტს: მარცხენა ფეხის ტერფს არ ვეყრდნობი. ქუსლი ოდნავ ამიწევია სცენიდან და უკან ვერ ვდგამ. ალბათ, ზუსტად ასე მკაფიოდ აცნობიერებენ საკუთარი სხეულის სხვადასხვა ნაწილს ქანდაკებები.

სპექტაკლის დაწყებამდე დავითვალე დიდი ნათურების რაოდენობა, სცენის ჭერზე რომ დაამაგრეს. პროჟექტორები. ეხლა ვიხსენებ. სანამ ლებანიძე მიყურებს, მე პროჟექტორების ზუსტ რაოდენობაზეც ვფიქრობ. მგონი 21? არა, მეტი იყო. 35? არადა 1-ანი მახსოვს.

ნელ-ნელა ძვლების, კუნთების და სისხლძარღვების მობილიზებას ვეჩვევი. მხოლოდ ორი გარემო არსებობს: მე და ჩემ გარშემო. ჩემთვის, ორივე ერთია. განსხვავებული, ოღონდ.

მაინტერესებს რატომაა ასე შეუძლებელი მარცხენა ფეხის ქუსლის სცენაზე დაშვება. ტერფის ნაწილი უკვე ხომ დევს, არა? სხვა მაყურებლებიც მე მიყურებენ? ამჩნევენ ამას? სხვა მსახიობები?

უცებ მახსენდება, მგონი რომელიღაც პარალელური სივრციდან, ისე ვართ გაქვავებული, როგორც ვერძი და მთის ლომი. გარშემო ხან წყვდიადია, ხან მკვეთრი, თეთრი სინათლე (იმის მიხედვით, რამდენი სისხლია თავის ქალაში). ერთადერთი, რაც ცხადია, არის ის, რომ მკაფიო არაფერია. სხვა ნივთები ხან შემოცურდებიან აღქმაში, ხან მხოლოდ მე ვარ. და ის ობიექტური რეალობა, რომ მიყურებენ.

მერე მოჰხვევენ ხელებს ლებანიძეს და გვერდულად აწვენენ სცენაზე. ისევ მიყურებს. მე, მგონი, ვუღიმი. იდიოტი. სრული, მრგვალთვალება იდიოტი. შეწყვიტე ღიმილი-მეთქი, ვეუნები საკუთარ პირს და წყვეტს, მერე ისევ ტუჩს იკვნეტს და ამაზე უფრო ვუბრაზდები. არადა, სხეულიც ჩემი შექმნილია.

ხელებში ჩასჭიდეს ხელები. ის წევს. შავ იატაკზე მიაცურებენ. დაახლოებით ისე, როგორც მტვრიან ხალიჩას, მტვრის ამოფრქვევის შიშით. ისევ მიყურებს. ეს ყველაფერი ბუნებრივია.

გუშინწინ პირველად ვნახე „ტროელი ქალები“. მეორე რიგიდან. ჩემ გვერდით არავინ იჯდა, მარტო კიბე ადიოდა სცენის სხვენისკენ (ამას მალავენ შინდისფერი ფარდები). კიბის უკან ხის ჯიხურია. ჯიხურში - რეჟისორი ზის და სუბტიტრების პროცესიას ხელმძღვანელობს. სპექტაკლის დამთავრების შემდეგ თავაძე ადგა და პირველი გავიდა. ჩემ წინ ორი ქალია. წინასწარ ვიცი, რომ ხშირად გამაღიზიანებს ამათი თმა. ზუსტად კუთხეში ვზივარ, მეორე რიგში ორი უცხოელი. სკანდინავიელებს ჰგვანან. ვუყურებ. ვუსმენ. ხანდახან მცივა. „RED!” და მეცინება. „ORANGE!” - მეც შათირიშვილის ჟღალი თმა გამახსენდა. მერე ვფიქრობ, ძალიან ხმამაღლა ვიცინი-მეთქი.

კალატოზიშვილი ერთ ბავშვს მახსენებს, კიკეთში ერთად რომ ვისვენებდით. ნეტა რეპეტიციაც ასეთი საინტერესოა ხოლმე?

დღეს გადავწყვიტე მეორედ მენახა. ბილეთები აღარაა. სალაროში ვრეკავ 6:45-ზე. ერთი ბილეთია დარჩენილი და იმის ყიდვასაც ვიღაც ცდილობსო. კარგი. 7:00-ზე მოვალ და თუ იქნება ის ბილეთი, ვიყიდი. თუ არა და, არაუშავს-მეთქი. მოდი, მაგრამ, შეიძლება არ იყოსო.

7:00-ზე ჯერ დადიანზე ვიყავი. 7:03-ზე - სალაროსთან. უცხოელი გოგო ცდილობს იყიდოს ბილეთი „მოახლეებზე“. მე ვნახე, მაგრამ კიდევ ვნახავდი. არც ვიცოდი ბილეთები თუ იყო დარჩენილი. როდის იქნება სუბ-ტიტრებით, ხუთშაბათს თუ პარასკევსო. გამყიდველი ეუბნება, არ ვიციო. ამან ვერ გაიგო. ვუთარგმნი. რამდენიმე ფრაზის მერე ეს გოგო დაასკვნის: „Wow! Your Georgian must be really good!” „It’s supposed to be. I’m Georgian.” “Oh, wow!”
როგორც ჩანს, ბევრი რამ აოცებს ჯერ კიდევ.

მოლარე ვიღაცასთან დარეკვას ვდილობს, სუბტიტრების საკითხის გასარკვევად. ჩვენ ველოდებით.

მე ვეუბნები, რომ კარგი თეატრია. ვუყვები იმ სპექტაკლების შესახებ, რომლებიც ვნახე. უცხოელი გოგო მპასუხობს, რომ თბილისში ძალიან ბევრი თეატრია, და აქ არასდროს ყოფილა; რომ აქვე ცხოვრობს, მაგრამ სულ გვიან მოდის და სალარო ყოველთვის დაკეტილია; რომ ძალიან უნდა სპექტაკლებზე დასწრება და მგონი, ბილეთები აღარ დარჩა. მე ვურჩევ: „you can always try to sneak in”. გაკვირვებული მიყურებს, ვერ გადაუწყვეტია ვეხუმრები თუ არა.

მე დაღლილი ვარ, თან მგონია, რომ ამასობაში ის ერთი ბილეთი, რომლის ყიდვასაც ვიღაც ცდილობს, გაიყიდება. ამიტომ, ვაგრძელებ ამ გოგოსთვის უაზრო რჩევების მიცემას: „What’s the worst thing that can happen? Get kicked out? It’s still gonna be a hell of a story…” გოგო შესასვლელში, გამჭვირვალე კარის მიღმა, ბილეთების შემმოწმებლისკენ იყურება და მეუბნება, ეს კაცი არ შემიშვებსო. მე მხრებს ვიჩეჩავ, შენი ნებაა-მეთქი.

გვერდით გაბუნია ჩაგვივლის. სალაროს ფანჯრიდან გამყიდველი ეძახის გახარებული და ეუბნება, ამ გოგოს აინტერესებს სუბტიტრებით მოახლეები პარასკევს იქნება თუ ხუთშაბათსო. გაბუნია უყურებს და ეკითხება: პარასკევი გირჩევნია თუ ხუთშაბათიო. გოგო პასუხობს, პარასკევიო. თან გაოცებულია („oh, Wow!”). გაბუნია გამყიდველს ეუბნება პარასკევი იქნება სუბტიტრებითო. მერე ამ გოგოსაც იმავეს უმეორებს. გოგო: „wow! Just like that?” გაბუნია: „yeah! Just like that!” გაბუნია შედის ფოიეში.

გოგო სასწრაფოდ ყიდულობს ბილეთს. მერე მე მომიბრუნდება და მეუბნება: “How did he do that?” მე ვპასუხობ რომ გაბუნია დრამატურგია. მერე ეს გოგო მიყურებს და მეუბნება: „Do you…?” ცდილობს დაადგინოს მეც მაკავშირებს თუ არა რამე ამ თეატრთან. მე ვპასუხობ: „No. I’m just a big fan”. გოგო: „So you’re not an actor?” (flattered) მე: „not on this stage. In another theater”. გოგო: „Oooh!” (ყველაფერი გასაგებია-ს პონტში).

გამყიდველი უბრუნებს ბილეთს, ქვითარს და ბარათს. მე: „It was nice to talk to you”. გოგო: „Yeah, you too, and good luck!”

ის ვიღაც ისევ „წვალობს“. ანუ ბილეთს ჯერ ვერ ვიყიდი. გამყიდველს ვეუბნები, აქ დავიცდი და თუ ის ვერ იყიდის (ონლაინ ცდილობს), მე მომეცით-მეთქი. მეორე თანამშრომელი მეკითხება, სტუდენტური ფასდაკლებით გინდა იყიდოო? არა-მეთქი (მეზარება ავუხსნა, რომ სტუდენტი ვარ, მაგრამ არა თეატრალურის. რომ თავისუფალის სტუდენტებს სტუდ-ბარათები არ გვაქვს). მაშინ გვაქვს ბილეთები, ვიღაცის ჯავშანი გაუქმდაო. ვყიდულობ პარტერში, იმ იმედით, რომ ამჯერად პირველ რიგში მოვხვდები (მომავალ კვირაში ახალი სათვალის შეკვეთა მომიწევს. მართალია, ძველს არ ვხმარობ, მაგრამ, მაინც.). ერთ-ერთი გამყიდველი იწყებს ახსნას, რომ სკამები სცენაზეა. მე ვეუბნები, რომ გუშინწინაც ვნახე სპექტაკლი.

შევდივარ და ვჯდები მაგიდასთან. მაგიდასთან ოთხი სკამია. არ ღირს ვიღაცის 4 სკამის დაკავება. ამიტომ ვიღებ ჩემს ნივთებს და ვჯდები დარბაზში შესასვლელთან. სიგარეტის ურნას რამდენჯერმე მივარტყი ფეხი. ახლოს ზის ნინო. (ნინო შესასვლელის კარებს აღებს ხოლმე და გაფრთხილებს, რომ ტელეფონი გამორთო.) მე ხის კედელს მივადე თავი და ვთვლემ. სპექტაკლი ოდნავ გვიან დაიწყდება. მანამდე ერთი საათია.

პირველი ზარის შემდეგ ნინო აფრთხილებს ხალხს, რომ ჯერ ძალიან ადრეა. მეორე ზარზე ყველა კართან დგება. უცნაურად საუბრობენ.
ორი გოგოდან ერთ-ერთს მგონი შეყვარებული ურეკავს და ეს ეუბნება, რომ არ უნდა მოკითხვა. მერე ეუბნება, რომ სამეფო უბნის თეატრშია. მეორე ჭერისკენ აღაპყრობს თვალებს.

სტუდენტები არიან. ბიჭი, შეყვარებულით და ამ შეყვარებულის რამდენიმე მეგობარი გოგო. აღმოჩნდა, რომ ერთ-ერთი შეყვარებულის დაქალთაგანს David Bowie მოსწონს. ამ ბიჭსაც.

რიგში ორი ბიჭი დგას. ერთ-ერთი ეწევა. ოღონდ აქ არა. ისე, ზოგადად.

ჩემ წინ კიდევ ორი მოხუცი ქალბატონია. ტაქსით მოვიდნენ ვაკედან. ფეხით მოსვლა სჯობდა ისეთი საცობებიაო. ბევრჯერ თქვეს.

ბიჭები ნინოს კარებზე უკაკუნებენ. ნინო ეუბნება 2 წუთში გავაღებთო. 15 წუთი გადასცდა. გააღეს. პირველ რიგში ვსხდებით. ჩემ მარჯვნივ ის ორი მოხუცი ქალბატონია. მარცხნივ - ჩემხელა გოგო Man-bun-ით.

კალატოზიშვილი იწყებს.
ლებანიძე მიყურებს.
მაისაშვილის მონოლოგით მთავრდება. მონოლოგამდე ღიმილით ათვალიერებს სცენაზე მსხდომ მაყურებელს. აი, ეს არის სცენა! „ტროელ ქალებში“ მსახიობი მაყურებელია.

სპექტაკლიდან გამოსული ღრმად ვსუნთქავ. თბილისში ორი კვირაა წვიმს.
„ტროელი ქალები“ გუშინწინ ვნახე. და დღესაც ვნახე.

___________________________________________

სპექტაკლის მესამედ ნახვის შემდეგ:

ბილეთები პარტერში აღარაა. იარუსზეც მხოლოდ ერთი დარჩა.
ამჯერად უფრო ვუსმენ, ვიდრე - ვაკვირდები. ტროელი ქალებიც ნაკლებად მაკვირდებიან.

ყველაზე მეტად მამახსოვრდება მაისაშვილი, "შეხედე რა უყო სიკვდილმა. თავს აღარა ჰგავს!"-ის დროს, ფეხაკრეფით რომ მიაქვს სკამი. ალბათ, ათასნაირად შეეძლო აეღო და გადაედგა ეს ერთი სკამი, მაგრამ ქუსლებს არ ადგამს იატაკს. ჩუმად.

მას შემდეგ რაც სველი, აქვითინებული კახიძე ძირს ეცემა, მაისაშვილი და ლებანიძე წრიულად, მოწესრიგებული შველებივით მიკუნტრუშებენ ისევ და თვალებში გიყურებენ. გენიალურია!

პაუზებისას იყინება მაყურებელი და სუნთქვაც უფრო მკაფიოდ ისმის.

ტროელი ქალები კანუდოსელებს ჰგვნან.